WEŹ CZASEM WRZUĆ NA LUZ!

Do pewnego stopnia jestem perfekcjonistką i rozumiem perfekcjonistów oraz ich manię na robienie wszystkiego idealnie, według planu i od linijki. Książki na półce mam poukładane kolorami, ubrania na wieszaku wiszą od najjaśniejszych do najciemniejszych i podzielone są na pory roku, w których mogę je nosić. Wszystkie zeszyty na szkolne notatki są identyczne, różnią się tylko etykietą z nazwą przedmiotu- a w nich staranne pismo, dokładne szkice ołówkiem, notatki w punktach i na wykresach. (Wiem, paranoja, nie?)  Codziennie robię sobie listę rzeczy do zrobienia i nie rozstaję sie ze swoim organizerem. Serio, umarłabym bez niego. W szufladach mam masę mniejszych i większych pudełek i kartoników, wszystko ma swoje miejsce i wszystko musi do siebie pasować i idealnie się ze sobą zgrywać.

Wiem jaki to ból, gdy książki z jednej serii mają niepasujące do siebie kolorystycznie i motywowo okładki. Szlag mnie trafia, gdy widzę jak ktoś robi byle jak, wręcz na odpierdol, coś, co mogłoby przez niego zostać wykonane znacznie staranniej.  Znacie te grafiki pokazujące piekło perfekcjonistów? Ja tak mam. Serio, oczy mnie bolą od patrzenia na to zdjęcie.

Jednocześnie przy tym wszystkim jestem też roztrzepaną bałaganiarą i potrafię przez tydzień przekładać kupkę ubrań z fotela na łóżko, z łóżka na podłogę, z podłogi na fotel i udawać, że jej nie widzę. Potrafię bazgrać jakieś notatki na szybko i to tak niestarannie, że później sama ledwo jestem w stanie je odczytać. Jedną rzecz potrafię planować kilka tygodni wcześniej, organizować i zapisywać wszystko co z nią związane, innym razem po prostu odpuszczam. Niczego nie planuję i niczego nie zapisuje. Nie chcę żeby mi było w głowę gorzej niż jest, poza tym w życiu trzeba zostawić odrobinę miejsca na spontaniczność.

Nie wszystko musi być zawsze idealne. Nie wszystko jesteś w stanie zrobić perfekcyjnie, więc nie panikuj i nie narzucaj sobie bezbłędnego wykonania zadań, którym wiesz, że nie sprostasz. Posiadanie terminarza i planowanie każdej godziny dnia, owszem, może i pozwala się zorganizować, ale wiąże się to też ze sporą presją czasu i stresem, a to nie zawsze jest dobre. Wiszący nad głową deadline zmotywuje Cię do działania, gdy bedziesz siedział w pracy zawalony obowiązkami, organizacja czasu pomoże uporać się z natłokiem obowiązków, ale weź sobie czasem urlop od tego całego korposzczurzego wyścigu do którego nawykłeś i pogoni za perfekcjonizmem.

Nie planuj wakacji. Serio; najgorsze, co można zrobić, to pojechać w jakieś nowe miejsce ze sporządzoną listą zabytków do odhaczania i gotowym planem dnia gdzie musisz być i o której godzinie, żeby móc zobaczyć jak najwięcej.  Jedź bez mapy, bez wiedzy gdzie jest co, zgub się w mieście, w którym nigdy wczesniej nie byłeś, poznaj nowych ludzi pytając ich o drogę. W zeszłym roku pojechałam nad morze mając ogarnięty jedynie nocleg. Zarezerwowałam pokój krótko po tym, gdy zdecydowałam, że mam ochotę gdzieś pojechać, jakiś tydzień przed datą wyjazdu. Pierwszy dzień upłynął mi na chodzeniu przed siebie i sprawdzaniu gdzie mnie nogi poniosą, wsiadaniu w losowe tramwaje i obstawianiu jak długo zajmie mi trafienie na plażę taką metodą podróży. I podejrzewam, że bawiłam się lepiej, niż osoba, która biegałaby po mieście z mapą i planem podróży, próbując odwiedzić piąte tego dnia muzeum, zanim je zamkną.

Zorganizuj spotkanie, ale nie poświęcaj zbyt dużej uwagi temu, co będziesz podczas niego robił. Będziesz chciał zabrać dziewczynę na romantyczny spacer do parku albo wspólne oglądanie gwiazd nad Wartą, a pół godziny przed spotkaniem rozpęta się burza. Albo ona odstrzeli się dla ciebie w kilkunastocentrymetrowe szpilki i cały misterny plan w… już wy dobrze wiecie gdzie. W takich sytuacjach wazna jest umiejętnośc dostosywania się, płynięcia z prądem, której ludzie postepujący całe życie według ściśle określonego planu zazwyczaj nie mają. Zdarzy się coś, co im ten plan rozwali, a oni są wtedy kompletnie zagubienie nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie bądź takim człowiekiem, nie bój się spontaniczności.

Nie zawsze strategia, poświęcanie czasu na dogłebne analizy sytuacji i przemyślanie wszystkiego kilkanaście razy są dobrym rozwiązaniem. Czasem te decyzje podejmowane spontanicznie są najlepsze.

Niektóre rzeczy trzeba zaplanować, niektóre można, inne są najlepsze wtedy, gdy dzieją się zupełnie niespodziewanie. Planowanie czegoś, co nie zależy tylko od nas często prowadzi do rozczarowań, więc nie planuj sobie całego życia od początku do końca; zostaw w nim trochę miejsca na błędy i nieprzemyślane decyzje i nie przejmuj się nimi aż tak bardzo. Zdarzają się i potrafią zepsuć każdy plan- ale przecież jeśli planu nie ma, nie ma też czego psuć.

Największa sztuka polega na umiejętnym rozdzieleniu tego, co możesz planować, a czego nie musisz. Edukację z tego co słyszałam warto by było, ale ludzie, którzy wybierali swoje szkoły kompletnie nie wiedząc po co i na co im to, składając wnioski w ostatnim terminie wcale teraz nie narzekają. Jestem jedną z tych osób. Plan na życie też rzekomo warto mieć, ale skąd wiesz, że tego planu nie rozwali Ci ciąża w wieku siedemnastu lat, pijany kierowca przekraczający dozwoloną prędkość albo brak jednego decydującego punktu na egzaminie?

Musisz ustalić w swoim życiu priorytety i zdecydować co jest warte planowania i czemu poświęcić uwagę, a kiedy wrzucić na luz i odpuścić, popłynąć z prądem bez nerwów i stresu, że coś poszło nie tak jak chciałeś.

Zdjęcie: wallhaven
Jeśli spodobało Ci się w Podziemiu,  zachęcam do zostania na dłużej. Miejsca jest dosyć.Tutaj możesz podnieść kciuk w górę i pokazać, że podoba Ci się moja twórczość, oraz być na bieżąco z nowymi wpisami.