PIĘĆ SPOSOBÓW NA DOPROWADZENIE PRACOWNIKA RESTAURACJI DO SZAŁU

Okej, bardziej pracownika knajpy, czy baru, bo do takich będę się odnosić pisząc ten tekst. Do tej pory pracowałam w zakładach małej gastronomii; wiecie, takich, w których jestem w stanie ogarnąć wszystko będąc sama lub z pomocą jednej- dwóch osób, nie potrzebuję całego sztabu kelnerów, hosta, i pięciu szefów kuchni. Bardziej te miejsca klimatyczne niż buda z kebabem na dworcu, ale też zdecydowanie mniej ekskluzywne niż to, co zazwyczaj rozumie się pod pojęciem restauracji. I wiecie, bez różnicy- buda z kebabem na dworcu czy pięciogwiazdkowa restauracja, jeśli chcecie powkurzać jej pracownika ryzykując obecność w waszym jedzeniu DNA kucharza pod postacią śliny, to spoko.

Strasznie łatwo jest być piekielnym klientem. Sama nim pewnie czasem jestem, na przykład gdy stoję w salonie swojej sieci i próbuję- ja, kompletny laik- wytłumaczyć co się stało („Panie no, Internet był i Internetu ni ma! I co teraz?”) i kompletnie nie ogarniam co się do mnie mówi. Albo jak mylę PIN do karty z hasłem do telefonu i ludzie w kolejce za mną muszą czekać aż minutę dłużej na obsłużenie. Albo jak kłóce się przy kasie, że na półce obok tego towaru była inna cena.  I tak dalej. Każda osoba, która ma w pracy bezpośredni kontakt z klientem mogłaby taką listę napisać. Tu macie piekielnych klientów grafików. Tutaj– fotografów. A pod spodem- piekielnych klientów  restauracji. Sprawdźcie, czy jesteście na liście.

---

BOGACZ
W małych restauracjach, knajpach i barach, dokładnie takich, w jakich pracowałam i pracuję, od samego rana zazwyczaj nie mamy za dużo pieniędzy w kasie. Kwota ta oscyluje mniej więcej w okolicach dwustu złotych, w możliwie jak najmniejszych nominałach banknotów i monet. Teraz wyobraź sobie, że jesteś na moim miejscu, masz całą kasę drobnych i cieszysz się, że wystarczy Ci na cały dzień i własnie wchodzi Twój pierwszy klient. Zamawia najtańszą pozycję w menu, taką za parę złotych i płaci dwustuzłotowym banknotem. I szlag trafia całe Twoje drobne. Przed Tobą cały dzień wkurwiania klientów tekstami w stylu „A ma pan może dwa pisiont?” „Nie? A pisiont chociaż?”. Powodzenia.

NIECIERPLIWY
Wiecie, że jak knajpa, czy bar są czynne dajmy na to od dwunastej, to podawacz żarcia zazwyczaj przychodzi trochę wcześniej niż o godzinie dwunastej, prawda? Wiecie, trzeba odebrać dostawy, nagrzać piec, przygotowac półprodukty, generalnie takie bajery, z których chyba nie zdajecie sobie sprawy, jeśli nie pracowaliście nigdy w podobnym miejscu. Takie przynajmniej odnosze wrażenie, bo nie raz zdarzyło mi się, że klient chciał składać zamówienie pół godziny przed otwarciem, a gdy powiedziałam mu, że ma przyjść później wielce się oburzył i zgromił mnie tekstem „No przecież stoi pani tutaj, to chyba może mnie pani obsłużyć?!”. Jasne. To nic, że dostawca jeszcze nie przywiózł towaru. To nic, że piec jeszcze nie jest nagrzany. To nic, że połowa sals jeszcze nie jest zrobiona. Okej, rzucę wszystko i polecę robić Ci dobrze. Klient nasz pan, kurwa jego mać.

NA OSTATNIĄ CHWILĘ
Teraz, gdy już wiecie, że pracownik restauracji przychodzi do restauracji nieco przed jej otwarciem, to zdradzę wam drugą niespodziankę- zostaje też po zamknięciu. Wtedy też jest dużo rzeczy do zrobienia- jak dużo, to już zalezy od miejsca, w którym się pracuje. Zdarzało mi się zostawać ponad godzinę po obsłużeniu ostatniego klienta i jeszcze nie wyrabiać się ze wszystkim, a zdarzało mi się uwijać w piętnaście minut. Ale pracownik też człowiek, może się na przykład spieszyć na autobus, czy pociąg i każda minuta opóźnienia pogarsza jego sytuację. Zaczyna więc sprzątać w restauracji pięć minut przed zamknięciem, żeby zyskać trochę czasu, i wtedy przychodzi klient. No i stoi, i zastanawia się i wybiera te pozycje z menu. Pozycji w menu ledwo pięć, ale on się zastanawia co najmniej jakby podejmował decyzję, która zaważy na reszcie jego życia. Zanim złoży zamówienie jest już godzina zamknięcia. Dodaj do tego obsłużenie klienta, czas, az ewentualnie zje, jeśli nie wziął papu na wynos i pożegnaj się ze swoim wczesnym powrotem do domu. Nastepny autobus jedzie przecież już za godzinę!

WYBREDNY
Wspominałam juz, że pozycji w menu ledwie pięć? A klient zastanawia się tak, jakby decyzja o tym, co teraz zje miała zaważyć o reszcie jego życia? A na sam koniec nie wybierze jednej z pozycji z menu, tylko stworzy własną, zamieniając praktycznie wszystkie składniki na inne. Polską cebulą oczywiście kombinując jak wyjść na tym jak najtaniej- dlatego myślenie trwa tak długo. Co w tym denerwuje? To, że spędzasz trochę czasu zapisując jego zamówienie i upewniając się, ze zapisałeś wszystko dobrze; że przy pracy w tak małym barze jesteś nauczony rutyny i wszystkie dania z menu robisz odruchowo, a tu przychodzi Ci robić jakieś danie z kosmosu- łatwo się pomylić i zrobić coś nie tak jak chciał klient. O napiwku zapomnij, mimo że cackasz się z tym jego zamówieniem i robisz dokładnie to, co chciał i jak chciał. Jeszcze będzie marudził, dlaczego tak długo Ci to zajęło. I niech się cieszy, że wzrok nie może zabijać.

ZAPOMINALSKI
W jednej z restauracji, w której pracowałam funkcjonowało coś takiego jak średni czek. Taki system motywujący dla pracowników, żeby jednocześnie zwiększając utarg restauracji robili dobrze też sobie. Kwoty wszystkich paragonów, które zostały w ciągu dnia nabite sumowało się, dzieliło przez ilość i powstawał tzw.: „średni czek”- im był wyższy, tym wyższa była premia na koniec miesiąca. W interesie pracownika więc było zadawanie tych wszystkich denerwujących pytań: „Zestaw powiększony czy normalny?” „A może napój z dolewką do tego?” „Polecam nasze najlepsze … tylko 5,99” żeby każdy sprzedany paragon był jak najwyższy. I pytasz się takiemu delikwentowi, który składa zamówienie, czy chce napój z dolewką. Nie chce. Kasujesz, nabijasz, wydajesz resztę, a jemu nagle się coś przypomina i mówi: „Wie pani co, to może jednak niech pani da ten napój z dolewką”. Kilku takich klientów dziennie i żegnaj premio na koniec miesiąca.

---

W pracy, w której masz jako pracownik bezpośredni kontakt z klientem nie jest nudno. Zdarzają się ci piekielni, ale zdarzają się też normalni, którzy traktują Cię jak człowieka mimo iż mają świadomość że generalnie jesteś tu po to, żeby zrobic im dobrze, z którymi można pogadać i pożartować. Z moim poczuciem humoru naprawdę zdarzają się niezłe kwiatki.

Wchodzi dwóch klientów, ja stoję na zapleczu i wychodzę do przodu w momencie w którym jeden z nich mówi:
-A co jest specjalnością zakładu?
-Nie wiem co jest specjalnością zakładu, wiem co jest moją specjalnością- odpowiadam szybko
Klienci się śmieją- nie spodziewali się chyba, ze takie małe, niepozorne dziewczę wciśnięte w pracowniczy uniform walnie takim tekstem- ja się uroczo uśmiecham.
-Dobra, wie pani co, to może ja już nie będę ciągnął tego tematu.
-Ale dlaczego nie? Ja bardzo lubię ciągnąć…- robię pauzę- ten temat.
Speszyłam dwóch na oko trzydziestoparoletnich facetów. Szok.

 

W pracy mikrofala. Mikrofalę trzeba umyć na koniec dnia. Ktoś -no, dobra, ja- o tym zapomniałam i nastepnego dnia zwrócono mi uwagę, że „W taką brudną mikrofalę nic nie można włożyć”. Pod koniec tego samego dnia czyszczę mikrofalę na błysk i wkładam do środka karteczkę „Jestem czysta, można we mnie wkładać”.

W ogóle, jak chcecie, to mogę wam różne takie dziwne i śmieszne akcje zapisywać i publikować w jednym wpisie co jakiś czas. Naprawdę jest tego cała masa, będzie fajnie. Chcecie?

Jeśli spodobało Ci się w Podziemiu,  zachęcam do zostania na dłużej. Miejsca jest dosyć.Tutaj możesz podnieść kciuk w górę i pokazać, że podoba Ci się moja twórczość, oraz być na bieżąco z nowymi wpisami.