JESTEM Z PATOLOGICZNEJ RODZINY

I dobrze mi z tym.

Moja matka była wyrodna, bo zabierała mnie na plac zabaw i siadała na ławce zamiast bawić się ze mną w piaskownicy. Przez co zdarzało mi się zjeść piasek, albo pobić z jakimś dzieciakiem o łopatkę. Głaskałam obce koty, które przychodziły wygrzać się w słońcu na betonowej ścieżce na moim ogródku, czasem któryś mnie podrapał- nie umarłam od tego, wszyscy przecież wiedzieli za dzieciaka, że wystarczy przyłożyć do rany liść babki. To zastępowało najlepszy opatrunek. Byliśmy niezniszczalni.

Miałam posiniaczone nogi, poździerane kolana i łokcie, chodziłam boso i wieczorem podczas kąpieli zawsze byłam rugana za to, że nie można mi stóp doszorować do czysta. Kiedyś wbiłam sobie gwóźdź w piętę bo wspinałam się na stertę starych desek- wyjęłam go, przemyłam ranę zimną wodą i pobiegłam bawić się dalej. Na czterokołowym rowerku jeździłam bez kasku i ważących trzy kilo ochraniaczy- złamałam rękę podczas nauki jazdy mając jakieś cztery latka. Kilka miesięcy latałam z gipsem, pełna energii i radząc sobie podczas zabawy jedną rączką- podobno, bo ja ledwo to pamiętam.

Grałam z dzieciakami z okolicy w palanta, klasy i badmintona. Na środku ulicy. Wszyscy wiedzieli, że jak najstarszy z towarzystwa krzyczy, że jedzie samochód, to trzeba uciekać na chodnik. Nie było mnie w domu przez całe dnie, komórki mieli tylko dorośli, a nie dzieci, więc nikt się nie interesował gdzie jestem, co robię. Spędzałam czas łażąc z chłopakami po krzakach i grając w wojnę na patyki. Wspinaliśmy się na drzewa. Ukradliśmy ojcu linkę holowniczą z garażu, przywiązaliśmy jeden koniec do gałęzi kilka metrów nad ziemią i skakaliśmy z niej, mocno trzymając się pętli na drugim końcu liny. Wszyscy tą zabawę przeżyli, nikomu nic się nie stało. Ukradliśmy też kilka desek, gwoździe i młotek i na naszym ulubionym drzewie nad strumykiem zbudowaliśmy ławkę. Nie zdążyliśmy jeszcze nawet skończyć podstawówki, a już byliśmy stolarzami. I żeglarzami. Któregoś dnia znaleźliśmy tratwę zrobioną z palet na brzegu stawu; nie namyślając się długo wskoczyliśmy na nią i popłynęliśmy na wyspę, na której spędziliśmy cały dzień, ze smutkiem wracając wieczorem do domu. Rodzice do dziś o tym nie wiedzą.

Nikt mnie nie pilnował tego czy odrabiam zadania domowe, nikt nie odrabiał ich ze mną, ani za mnie. Sama wiedziałam, że muszą zostać odrobione. Poczucie obowiązku było we mnie zakorzenione- wstawałam rano sama, ubierałam się sama, sama robiłam sobie śniadanie i sama szłam do szkoły. Wiedziałam, że jeśli ktoś mi zaproponuje cukierka to mam odmówić, żeby nie rozmawiać z obcymi i nie wsiadać do ich samochodów- tego nas zawsze uczyli na wszelki wypadek w szkołach, ale żaden obcy nigdy nie zaproponował mi cukierka. A jak byłam starsza to nauczyłam sie stawać na poboczu i wyciągać w góre kciuk, jeśli bardzo szybko chce gdzieś dojechać. Zawsze działa i jeszcze żyję.

Mama albo była w pracy, albo spała- wiedziałam, żeby jej nie budzić, bo poprzedniego dnia wróciła późno do domu. Wiedziałam, bo czekałam przecież na nią, aż wróci, żeby zobaczyć, czy kupiła coś słodkiego. Raz w życiu spróbowałam pójść spać po dobranocce jak „normalne” dzieci- po dwóch godzinach przewracania się z boku na bok poddałam się i zaczęłam czytać. Zawsze czytałam do późna, pod kołdrą, przy świetle latarki, mimo tego, że rodzice zaganiali do spania.

W telewizji oglądałam filmy dla dorosłych będąc dzieckiem. Czytałam przepelnione erotyką skandynawskie sagi, gdy mój wiek był jeszcze jednocyfrową liczbą. Rodzice o tym wiedzieli. Poza tym, że teraz wyrosłam na kobietę, która bardzo lubi seks i przeklina od czasu do czasu, nic złego mi się nie stało. Czasem robiliśmy grilla na ogródku. Ojciec pił piwo- przy nas, na naszych oczach. My wiedzieliśmy, że nie wolno. Gdy poszedł do garażu po węgiel każdy z nas wziął po łyku, skrzywił się i wiedział, że już więcej nie spróbuje.

Nie mając jeszcze skończonych osiemnastu lat robiłam sobie tatuaże, znikałam z domu na cały miesiąc, jechałam na wakacje bez opieki rodziców, chodziłam do pracy, a po pracy na piwo. Mama wiedziała o piwie. Wiedziała, że mogę je wypić i nic mi się nie stanie, że umiem sama o siebie zadbać i sama siebie upilnować. Wiedziała tez, że czasem zdarza mi sie wypić coś mocniejszego. Ale zawsze nad ranem wracałam do domu i to, że wychodząc do pracy widziała mnie śpiącą bezpiecznie we własnym łóżku jej wystarczało. Kiedy zaczęłam sypiać poza domem wystarczył sms, że żyję.

Nie byłam karmiona piersią. W ogóle. Mama opowiadała mi historię o ojcu który pod kurtką przemycał do szpitala butelkę z mlekiem w proszku, bo pielęgniarki nie pozwalały na takie karmienie. Kazały mnie zmuszać do mleka z piersi, „bo lepsze”.  Pod względem odżywczym oczywiście, że było lepsze, ale co z tego, skoro nawet odciągniętego i przelanego do butelki nie chciałam wypić? Nie było siły, która zmusiłaby mnie do wypicia go, miałam głodować?

Dzisiaj matki, które nie karmią piersią odpowiednio długo są gorsze. Nie dbają o swoje dzieci. Jeśli nie kupi dziecku nosidełka takiej i takiej firmy też jest gorsza- bo to przez nią dziecko bedzie miało krzywy kręgosłup w przyszłości. Nie kupuje dziecku specjalnych bucików- koślawe nogi gwarantowane. Dziecko pogłaskało czyjegoś psa- w ogóle nie troszczy się o zdrowie swojego potomka, przecież zwierzęta roznoszą zarazki! Posiniaczone nogi, zdarte kolana, zadrapania- dlaczego ona w ogóle nie pilnuje dziecka tylko zajmuje sie sobą? Nie leci do lekarza z pierwszym kichnięciem, zamiast tego daje dziecku mleka z miodem- przecież to na pewno poważne stadium grypy, z tego będą liczne powikłania, a ona chce to wyleczyć mlekiem?

Ludzie teraz za bardzo cackają się ze swoimi dziećmi. Odwożą je i odbierają ze szkoły samochodem. Bo za zimno, bo za daleko, bo może im się coś stać. Na najdrobniejsze oznaki choroby reagują wizytą u lekarza i milionem tabletek na receptę. A potem się dziwią, że mają dziecko o słabej odporności, albo alergika. Nie można dopuścić do tego, żeby dziecko miało zdarte kolano. Błota niech nie dotyka, bo brudne. Do piaskownicy z mamusią, do szkoły z mamusią, ze szkoły z mamusią. Najlepiej niech w ogóle wszędzie chodzi za rączkę, nie robi niczego i nie ma żadnej radochy z bycia dzieckiem. Potem zdziwienie, że takie dzieci wyrastają na niesamodzielnych, uzależnionych od rodziców dorosłych, którzy nie daja sobie rady w dorosłym życiu.

Sęk w tym, że dzieci to nie debile. Tylko takie małe ludzie. One chcą się uczyć i są w stanie nauczyć się naprawdę wielu rzeczy, chcą pokazywać jakie są samodzielne, żeby rodzice byli z nich dumni. Wiadomo, że nie dasz dwulatkowi noża, ani nie dasz mu zaparzyć kawy, ale możesz mu pozwalać na wiele rzeczy adekwatnych do jego wieku- chociażby na to, żeby się trochę pobrudził czasem (nie ma nic gorszego niż elegancko ubrany dzieciaczek na placu zabaw, który nie może zrobić nic, bo pobrudzi białe spodenki i białą bluzeczkę, które mamusia kupiła za miliony monet), żeby pobawił się z psem czy kotem; jeśli nie chcesz mieć dzieciaka uczulonego na kurz, pyłki i sierść to polecam. I ja wiem, że jak już matka da życie takiemu małemu bobo to potem ciężko jej się pogodzić z faktem, że bobo przestaje być małe, dorasta i będzie spędzać mniej czasu z matką, a więcej z przyjaciółmi, ale chodzenie z dziecmi non stop za rączkę i robienie wszystkiego za nich nie zrobi im niczego dobrego. Na pewnym etapie rozwoju warto dzieciom dać trochę swobody- jeśli wychowało się je dobrze i wpoiło do głowy dobre wartości, to dziecku nic złego się nie stanie, bo będzie umiało pomyśleć rozsądnie. Trzymanie go w domu do osiemnastki i nieustanne kontrole to nie jest najlepszy pomysł, serio; bardziej mu taka praktyka zaszkodzi niż pomoże.

A to, że może mnie ktoś porwać i zgwałcić, gdy bede wracała w nocy sama do domu? Dwudziestopięciolatkę też może. Trzydziestolatkę też może. Nawet w biały dzień. Musiałabym nie wychodzić z domu w ogóle, a i wtedy nie miałabym stuprocentowej pewności, że ktoś się do niego nie włamie. Nie bójcie się życia, do jasnej cholery i dajcie dzieciom z niego korzystać- dla własnego spokoju możecie im włożyć gaz policyjny do kieszeni i poprosić dziecko, by dawało co jakiś czas znać, że wszystko jest okej.

Jestem z patologicznej rodziny i bardzo się z tego cieszę. Żałuję, że większość dzieci z przyszłego pokolenia tego nie doświadczy. Moje owszem, bo sama zamierzam być patologicznym i wyrodnym rodzicem. Zabiorę dziecko na plac zabaw i zacznę czytać książkę, niech się pobawi i pozna inne dzieci- w końcu ze mną może pobawić się w domu. Nie będe go odwozić samochodem pod szkołę, pod którą może dojść w piętnaście minut. Nie chce się takiemu dzieciakowi, ja to wiem, bo samej mi się nie chciało, zwłaszcza zimą, ale przeżyłam to. Zawsze zazdrościłam dzieciakom, którzy po skończonych lekcjach pakowali się do auta i jechali prosto do domu, ale teraz wiem, że powrót ze szkoły pieszo ze znajomymi był dużo fajniejszy. Po drodze zawsze poszło się na boisko, albo uratowało bezdomnego psa, czy ściągnęło przerązone na śmierć kocię z czubka drzewa (true story). Nie będe ze swoim dzieckiem odrabiać lekcji ani przepychać go na siłę z klasy do klasy. Niech nauczy się tego poczucia obowiązku, które było we mnie. Jeśli będzie patentowanym leniem to dostanie pare jedynek, może nie zaliczy któregoś roku, ale nauczy się więcej, niż gdybym zrobiła zadanie za niego, lub poszła do wychowawczyni opowiadać jakie to ja mam cudowne dziecko.

Takie wycackane dzieci wyrastają potem na niedojdy życiowe. I żadne „każdy rozwija się we własnym tempie” mi tu nie przejdzie, bo dorosły facet, który na zakupy chodzi z mamusią, albo nastolatka, która śpi z mamą w jednym łóżku bo sama nie zaśnie, to żadne tempo (też true story, nie pytajcie skąd).

Swoją droga, w czasach, w których dzieci z cesarki są uważane za gorsze od tych, które zostały urodzone siłami natury, obojętnie jakbyś dziecka nie wychowywała będzie źle, więc najlepiej wychowywać je po swojemu i w dupie mieć opinie innych. Zawsze znajdzie się ktoś mądry, kto powie „skutki bezstresowego wychowania” albo nazwie Cię wyrodną matką. Może niech każdy ocenia i wychowuje tylko własne dziecko, zamiast ingerować w rozwój cudzego- tak długo, jak temu cudzemu nie dzieje się wyraźna krzywda.

Mój były mówił, że jestem z patologicznej rodziny. Bo mam matkę taką jaką mam, bo będąc młodszą od niego nie musiałam okłamywać jej co robię, gdzie wychodzę, z kim i czy będzie tam alkohol. Nie musiałam i nie chciałam- bo skoro wiedziałam, że mogę i że nie muszę się bać, że usłyszę coś w stylu „Mowy nie ma nigdzie nie idziesz”, że nikt nie będzie mnie ograniczał i mówił co mam robić, czy z kim mam się przyjaźnić, to po co miałam kłamać? Mame nauczyła mnie odpowiedzialności, po czym wiedząc, że doskonale zdaje sobie sprawę z ewentualnych konsekwencji swoich czynów i jestem gotowa je ponieść, wypuściła w świat. Zróbcie tak ze swoimi dziećmi, zamiast trzymać je w złotych klatkach i zmuszać do kłamstw.

Spodobało Ci się w Podziemiu? Zachęcam do zostania na dłużej. Miejsca jest dosyć. Tutaj możesz podnieść kciuk w górę i pokazać, że podoba Ci się moja twórczość, oraz być na bieżąco z nowymi wpisami.